Zdaniem ekspertów Dolnośląskiego Instytutu Studiów Energetycznych potrzebne jest nowe spojrzenie na politykę energetyczną Polski, a w tym na politykę wobec gazu ziemnego. Przyszła polityka Rządu RP w tych dziedzinach musi opierać się na dwóch zasadniczych filarach: podmiotowej percepcji własnego państwa oraz interesie narodowym, jako jedynym punkcie odniesienia dla podejmowanych działań. Polityka energetyczna powinna także uwzględniać międzynarodowe uwarunkowania, w jakich będzie realizowana. Należy pamiętać, że w otoczeniu międzynarodowym znaleźć można partnerów do realizacji wspólnych przedsięwzięć energetycznych, ale także napotkać można sprzeczne z polskimi interesami działania podejmowane przez inne państwa czy korporacje. Przyjęcie Nowej strategii dla polskiego rynku gazu ziemnego powinno prowadzić do realizacji dwóch strategicznych celów: pełnego bezpieczeństwa oraz pełnej liberalizacji przy zapewnieniu optymalnego i zharmonizowanego rozwoju. Osiągnięcie tych zamierzeń przynieść powinno korzyści dla całej gospodarki narodowej oraz pozycji międzynarodowej Polski.

W związku z powyższym DISE rekomenduje następujące działania:

1. Sprawne dokończenie budowy terminala LNG w Świnoujściu i włączenie go do polskiego sytemu transportu gazu. Należy także przeprowadzić audyt procesu inwestycyjnego i ustalić prawdziwe przyczyny przekroczenia kolejnych terminów jego zakończenia i znacznego wzrostu ceny za wykonawstwo (sprawa kar umownych wymaga wyjaśnienia).
2. Zbudowanie drugiego terminala LNG w rejonie Zatoki Gdańskiej o możliwościach regazyfikacyjnych na poziomie do 3 mld m³ gazu ziemnego rocznie. Należy przy tym rozważyć opcję terminala pływającego i przystosowania do odbioru CNG.
3. Kontynuacja i finalizacja budowy korytarza transportu gazu Północ-Południe. W ramach tego projektu powinny powstać kolejne interkonektory na granicy z Czechami od Kędzierzyna do Libhost i Słowacją na odcinku Strachocina - Kapuszany. Należy także rozważyć obniżenie kosztów budowy i eksploatacji planowanego połączenia z Litwą, na którego budowę intensywnie nalega Komisja Europejska.
4. Powrót do projektu rurociągu Baltic Pipe łączącego Polskę ze skandynawskimi złożami gazu na Morzu Północnym. Należy zadbać o poparcie rządów Danii i Norwegii w tym zakresie.
5. Rozbudowanie istniejących magazynów gazu i budowa nowych. Obecnie pojemności te kształtują się na poziomie poniżej 3 mld m3, co stanowi zabezpieczenie jedynie 6 tygodniowego zużycia gazu w okresie zimowym. Zdolności magazynowe powinny być co najmniej podwojone.
6. Zintensyfikowanie prac poszukiwawczych i wydobywczych zwiększających krajowe rezerwy i wydobycie gazu ziemnego.
7. Utworzenie polskiego hubu gazowego zlokalizowanego na Dolnym Śląsku gdzie znajduje się największy polski magazyn gazu w Wierzchowicach. W realizacje tego projektu zaangażowane być powinny spółki skarbu państwa: Towarowa Giełda Energii, GAZ-SYSTEM i PGNiG. Przyszły hub gazowy powinien świadczyć usługi dla państw należących do Grupy Wyszehradzkiej, Chorwacji oraz republik nadbałtyckich. W projekt można zatem zaangażować partnerów z Europy Środkowej. Hub gazowy przyczyni się do poprawy bezpieczeństwa rynku w Polsce i Europie Środkowej, zwiększy płynność i transparentność handlu gazem. Dla zwiększenia funkcjonalności Polskiego hubu gazowego oraz korytarza przesyłowego Północ - Południe należy rozważyć koncepcję budowy euromagazynów np. w wyczerpującym się złożu Załęcze.
8. Uczynienia z PGNIG lidera na środkowoeuropejskim a następnie ważnym graczem na unijnym rynku gazu ziemnego.
9. Zniesienie barier administracyjnych nadmiernie spowalniających i utrudniających realizację szczególnie liniowej infrastruktury transportowej. W tym celu należy opracować i uchwalić ustawę korytarzową i węglowodorową lub jedną specustawę łączącą obydwie.
10. Inwestycje infrastrukturalne w sektorze gazu ziemnego powinny być wykonywane w pierwszej kolejności przez rodzime firmy wykonawcze.